Interlinia

„Interlinia”

 I.  wiersz po którym chodzę                                II.   wiersz na którym leżę tuli mnie

     obraca się w wyższych sferach                             do ust rusałki wydartej z maligny

     jakbym stopę zanurzał w rumianym                  w pocie czoła otarty, ostatni

     uśmiechu dżdżystej chmury                                 symbol i znak interpunkcyjny

III.  przybity do krzyża południa                         IV.   w drodze mlecznej wylanej

       w nocy nic nie jest takie samo                              dla kuszenia zmysłów wdziękiem

       zimą konstelacje zmieniają                                   literalnej galaktyki, choć widzę

       położenie – autorskie bezprawie                          ją jako interpunkcję – świadomy

 V.   praw i obowiązków obiecuję                         VI.   kontaktują się zmysłem słuchu,

      dbać o swój nieboskłon, jak linię                           ja za to zapatrzony niepamiętny,

      horyzontu dla otwartego umysłu                          że oko to najdoskonalszy narząd

      a w nim miłość i wszystkie beauforty                   w wylewaniu fal poza koryto

VII.  40% roztworu patosu, upijaniu

       się światem widzialnym – w naszym

       wymiarze historiami er i pradoliną

       jaką biegnie nasza arteria kierunku